De vormverandering van een werkwoord onder invloed van persoon (ik, jij, hij, enz.), getal, tijd en wijze (aanvoegende en gebiedende wijs): ik kom – jij komt –wij kwamen – zij zijn gekomen – kom! – kome. Zie ook verbuiging.

De accusatief, of vierde naamval, is de naamval die wordt gebruikt om te verwijzen naar datgene waarop de handeling van het werkwoord betrekking heeft: Ik zie haar. Ik kam mijn haren. Een zinsdeel in de vierde naamval heeft in een zin meestal de functie van lijdend voorwerp: Dat verbijsterde hen.

Een woord dat (deel)zinnen verbindt. Jan zei dat hij ziek was, maar hij was er toch. Zie ook onderschikkend en nevenschikkend voegwoord.

De vorm van het werkwoord die je kunt invullen na de persoonsvorm van hebben, zijn of worden: Wij hebben gedronken. Ik ben weggeweest. Er wordt gewerkt.

Het woord het dat vooruitwijst naar het lijdend voorwerp. Het lijdend voorwerp heeft dan de vorm van een bijzin: Ik vermoedde het al dat hij niet zou komen.

Het woord het dat vooruitwijst naar het onderwerp. Het onderwerp heeft dan de vorm van een bijzin: Het is heel waarschijnlijk dat hij morgen wel aanwezig is.

Een woord dat voor of in plaats van een zelfstandig naamwoord kan staan: dit boek, mijn oude huis, het huis dat daar stond, hij kwam niet (de jongen), welke heb jij geleend (de boeken)? Er zijn acht soorten voornaamwoorden: persoonlijke, bezittelijke, aanwijzende, betrekkelijke, vragende, onbepaalde, wederkerende en wederkerige voornaamwoorden.

Een combinatie van het bijwoord – er, hier, daar, waar – met een voorzetsel of ander bijwoord: erover, hiermee, daarlangs, waarvandaan.

Een niet-zelfstandig voorkomend toevoegsel voor een woord: be + denken, on + geluk. Zie ook achtervoegsel en afleiding.

Een woord dat een relatie aangeeft tussen een zelfstandig naamwoord (of een woord dat het zelfstandig naamwoord vervangt, zoals er) en de rest van de zin. Hij stond voor het huis. Dit is voor jullie nieuwe huis. Hij genoot van het eten. Hij genoot ervan.